یادداشت ویژه خبری:

به بهانه آغاز عملیات خاکبرداری پارک محله ای در بلوار 30 متری ارشاد:
ایجاد کانون های مشارکت در فعالیت های جمعی راه حل اصلی شکل گیری شهروندان مسئولیت پذیر

مسعود مختاری _ شهردار قدس

 مهندس مسعود مختاری شهردار قدس در یادداشتی از آغاز عملیات خاکبرداری پارک محله ای در بلوار 30 متری ارشاد خبر داد و به این بهانه به بیان دیدگاه هایش در خصوص اهمیت اجرای پروژه‌های اینچنینی پرداخت.

کیفیت و کمیت خدمات رفاه عمومی یکی از مهم­ترین شاخص­های سنجش برخورداری و یا عدم برخورداری یک منطقه از امکانات و تسهیلات خصوصا در ارتباط با کاربری اراضی شهری است و خصوصیت اصلی یک منطقه شهری در میزان امنیت و رفاهی است که برای ساکنان آن به همراه می‌آورد.

رفاه در یکی از شاخصه های خود منعکس کننده میزان تسهیل شدگی دسترسی به منابع و امکانات است که بدین منظور باید برای هر شهروند ضریبی از دسترسی تعریف گردد که این ضریب همان سرانه های شهری است.

شهر ساکنانی دارد که اگر حقوق خود را ندانند، شهر بی شهروند خواهد بود، چرا که ساکن بودن لازمه شهروندی است اما کافی نیست و حقوق و مسئولیت های دوجانبه است که شهروندی را تعریف می کند.

آنچه وظیفه شهرداری است حق شهروندان است و آنچه وظیفه شهروندان است حقوق شهرداری است که اگر این تعامل پویا شکل نگیرد در واقع شهر بی شهروند ایجاد می گردد که در آن ساکنان هیچ مسئولیتی را در قبال خدمات شهرداری نمی پذیرند و در عمل دچار مدیریت فرسایشی شهری می شویم.

کانون های فعالیت های جمعی اکنون جزو حیاتی ترین عوامل تطبیق ساکنان با زندگی شهری است و اهمیت این موضوع هنگامی مبرهن می گردد که می بینیم در بزنگاه هایی که ما نیاز به شهروند داریم تا از شهر خود دفاع کند با اندک ساکنانی روبرو می شویم که بدلیل نبود وفاداری به شهر و خدماتی که در آن ارائه شده است به تهاجم وندالیستی کور متوسل می شوند و تخریب گرایی حس شفقتی را در آنها درباره شهر نمی انگیزاند.

موارد فوق در اوج بیان ساده مفاهیم عمیقی از شکل گیری سرمایه های اجتماعی و نبود پایگاه های خرد اجتماعی در سطح خانواده ها و همسایگان را متبلور می سازد که خلا آنها به ضعف نظارت های اجتماعی مشارکت محور می انجامد و انحطاط اجتماعی بدلیل فردی شدن جامعه چندان دور از تصور نخواهد بود.

ضرورت ایجاد کانون های شکل گیری تجمعات چه در شکل پارک و بوستان، پیاده رو، فضهای سبز، مساجد، تکایا، سینما و تئاتر و خانه های فرهنگ و سراهای محله از یک نوع وظیفه برای شهرداری ها به رسالتی خدشه ناپذیر تبدیل شده است و رفع این نیازها نه در قالب یک برنامه کوتاه مدت در یک شهرستان بلکه باید به راهبردی ملی تبدیل گردد.

در پایان باید خاطر نشان نمایم، بسط عرصه عمومی و بالا بردن شنوایی سیستمی از طریق بسط فضاهای شهری و گسترش فعالیت های جمعی و برداشتن مرزبندی های اجتماعی و تکثر در عین تنوع یک رسالت است که ضرورت آن بیش از هر نقطه ای از تاریخ احساس می شود و باید محلات کم برخوردار از سرانه های اجتماعی چون پارک در اولویت قرار گیرند زیرا انزوا و فردی شدن به بی هنجاری و سردرگمی اجتماعی افراد می گردد که بی تفاوتی حاصل این فرآیند عواقب جبران ناپذیری خواهد داشت.